02. Sad Memories

Pobyt w szpitalu nigdy nie kojarzył mi się pozytywnie. Budynek sam w sobie przypomina mi wszystkie wydarzenia sprzed kilku lat. Nie lubię wspominać złych chwil, jak raczej każdy, dlatego zawsze trzymałam się z dala od miejsc powiązanych z moją przeszłością. Szpital, akurat jest takim miejscem. Idąc przez korytarze, mijając sale, w których widzę tych wszystkich ludzi, miałam przed oczami ten nieszczęsny widok.

„Lekarze ciągnęli wózek na którym leżała postać okryta błękitnym materiałem. Nie widziałam jej twarzy, ale doskonale wiedziałam kim jest. Najważniejsza osoba w moim życiu, została przewieziona z miejsca wypadku, do tego samego szpitala, w którym i ja się znajduję. Teraz pewnie wykonują wiele zabiegów reanimacyjnych, na wszelki sposób próbują przywrócić jej życie. A ja...? Ja stoję przed drzwiami sali operacyjnej i czekam. Czekam aż lekarze wyjdą i oznajmią mi czy moja mama żyje czy też nie. Chociaż ja i tak wiem, że jej już ze mną nie ma. Opuściła mnie. Najgorsze jest to, że nawet nie miałam okazji się z nią pożegnać. Nie miałam choćby minimalnej szansy żeby powiedzieć jej, że ją kocham, że jest dla mnie ważna i pomimo tego, że odchodzi zawsze będę miała ją w sercu. Mam nadzieję, że ona i tak o tym wiedziała.

Po moich policzkach spływały gorące łzy. Nie wycierałam ich, dałam im swobodnie spłynąć po twarzy, aż moja koszulka stała się cała mokra od słonego płynu. W myślach liczyłam oddechy, chciałam, żeby ktoś już wyszedł zza tych cholernych drzwi. Tak też się stało. Wysoki mężczyzna, ubrany w długi fartuch, popatrzył na mnie ze smutkiem w oczach. Teraz już wiedziałam, że nie wynika z tego nic dobrego. „Twoja mama...jest w lepszym świecie” - to jedyne słowa, które od niego usłyszałam.”

- Hej, Kylie – koleżanka wyrwała mnie z rozmyślań. - Ty mnie w ogóle słuchasz?

- Tak, jasne – potrząsnęłam głową.

- W takim razie o czym teraz mówiłam? - brunetka przystanęła i oparła rękę na boku.

Wyczekiwała na moją odpowiedź, której nie otrzymała gdyż podszedł do nas niewiele starszy chłopak w stroju lekarza. W tej chwili zastanawiałam się czy to faktycznie był kostium czy przyjmują tak młodych lekarzy. A może on tylko wygląda tak młodo?

- Kogo szukasz tym razem, Percy? - zwrócił się do brunetki i uśmiechnął się szeroko.

- Oh, Ashton – zaśmiała się dziewczyna. - Razem z Kylie idziemy odwiedzić Lucy.

- Z tego co słyszałem, ktoś już ją dzisiaj odwiedza – podrapał się po głowie, na której panował nieład. Proste włosy były zmieszane z śmiesznymi loczkami w kolorze ciemnego blondu.

- Mniejsza z tym – Percy machnęła ręką. - Im nas więcej tym lepiej – uśmiechnęła się w stronę chłopaka.

Ashton zaprowadził nas pod drzwi jednego z oddziałów, posłał ciepły, szeroki uśmiech i zostawił same. Brunetka weszła nieśmiało do środka, a ja tuż za nią. Ku naszemu zdziwieniu w pomieszczeniu nie było nikogo z wyjątkiem małej dziewczynki.

- Percy, cześć! - krzyknęła Lucy i wyciągnęła rączki w stronę koleżanki. Na moje oko miała około siedem lat.

- Cześć skarbie – przytuliła ją brunetka. - Jesteś sama?

- Już nie jestem – zaśmiała się słodko. - Przyszłyście.

- Poznaj Kylie – koleżanka przedstawiła mnie dziewczynce. - Dzisiaj, we dwie się z tobą pobawimy.

- W takim razie, ty też musisz kogoś poznać – zwróciła się do mnie i wyjęła spod kołdry pluszaka – białego misia. - Nazywa się Księżniczka – podała mi zabawkę.

W progu drzwi, ponownie stanął Ashton. Miał problem, gdyż poprosił o pomoc Percy, w sprawie o jakiej nie miałam pojęcia. Dziewczyna oznajmiła, że niedługo wróci i zostawiła mnie samą. Samą z małą, drobną dziewczynką bez włosów, chorą na raka, która w tym momencie opowiadała mi historię związaną z jej ulubionym misiem. To dziwne uczucie mieć do czynienia z dzieckiem, które od najmłodszych lat zostaje uświadomione o nadchodzącej, własnej śmierci. Co zabawne, Lucy była normalna. Rozmawia, śmieje się, uśmiecha. Pragnie kontaktu z ludźmi, obojętnie jakimi. Nie tak wyobrażałam sobie dzieci z rakiem.

- Luke! - krzyknęła dziewczynka.

Mimowolnie odwróciłam wzrok. Zobaczyłam wysokiego blondyna, ubranego w czarne obcisłe spodnie z dziurami na kolanach i bluzkę z logiem zespołu. Jego wargę zdobił drobny kolczyk. Chłopak wydawał mi się znajomy. Przysięgam, że kiedyś już go gdzieś widziałam.

- Hej, mała – pomachał w stronę Lucy. - Przeszkodziłem...

- To Kylie – przerwała mu dziewczynka. - Zostań z nami!

- Jeśli nie przeszkadzam...? - popatrzył w moją stronę.
- Jasne, że nie – uśmiechnęłam się delikatnie. - Siadaj – wskazałam na krzesło.

- Często tu przychodzisz? - spytałam siedzącego naprzeciwko blondyna.

Pielęgniarka wyprosiła nas z sali, w której przebywaliśmy z Lucy. Stwierdziła, że musi zrobić jakieś potrzebne badania, podać leki czy coś w tym stylu. Przenieśliśmy się, więc, do niewielkiego bufetu. Gdyby nie to, że przyjechałam tu z Percy, której nie ma już od ponad godziny, prawdopodobnie pojechałabym już do domu. Nie znam drogi powrotnej, nie bardzo odnajduję się w tym mieście po powrocie z Gold Coast, a Charlotte wraca, jak zwykle, późno więc jedyne co mogę w tej sytuacji zrobić to czekać na koleżankę.

- Tak szczerze, to dosyć często – sięgnął po butelkę wody leżącej na stole. - A ty? Widzę cię pierwszy raz.

- Fakt, nie przepadam za szpitalami – przygryzłam policzek. - Tak szczerze to jestem tu pierwszy raz. Niedawno się wprowadziłam.

- Do szpitala, mieszkasz tu? - zaśmiał się odsłaniając rząd białych zębów. Wywróciłam oczami. - Ja też nigdy nie przepadałem za szpitalami. Do czasu, aż stały się moja codziennością - spoważniał.
- Codziennością? - spytałam z ciekawości.

- Tak, ale mniejsza z tym – zbył moje wścibskie pytanie,. W sumie czemu mam się dziwić? Jestem mu zupełnie obca. - Kiedyś szpitale kojarzyły mi się wyłącznie z umieraniem. Teraz z pewnego rodzaju szansą na nowe życie.
- Chyba cię nie rozumiem – pokręciłam głową.

- Komu ja to tłumaczę? - westchnął. - Ludzie, którzy trafiają do szpitala, często otrzymują nowe życie w prezencie. Udaje się ich uratować przed śmiercią.

- Niekoniecznie – w moich oczach wezbrały się łzy na powrót wspomnień. Teraz były silniejsze. Na tyle silne, że nie udało mi się hamować spływających po policzkach, drobnych łez.

Wstałam z miejsca i poszłam szybkim krokiem przed siebie. Nie chciałam żeby ktokolwiek mnie zobaczył. Pragnęłam pobyć przez chwilę sama. Jak na złość – poniekąd – natknęłam się na Adams. Przez cały czas, kiedy w myślach, błagałam o to aby przyszła – nie było jej. Teraz, kiedy wolałabym zostać sama – zjawiła się.

- O matko, Kylie – złapała mnie za nadgarstek. - Co się stało?

- Nieważne, Percy – wytarłam kilka spływających łez. Udało mi się jakoś uspokoić. - Możesz odwieźć mnie do domu?

- Oczywiście – brunetka nie zadawała więcej pytań. Już ją lubię.

- Przepraszam cię, że tak długo mnie nie było – mówiła to już dziesiąty raz, dosłownie.
- Hej, spokojnie – pocieszyłam ją. - Mówiłam ci, że nic się nie stało.

Dziewczyna już tłumaczyła się z jej zniknięcia. Podobno ktoś poprosił ją o opiekę nad małym dzieckiem.
Nie byłam na nią zła. Byłam zła na siebie, że nie postanowiłam na własną rękę znaleźć drogi powrotnej. Droga do domu okazała się tak prosta, że trafiłabym tu bez niczyjej pomocy. Oszczędziłabym sobie, przynajmniej, rozmowy z chłopakiem. Jednak nie mogę go winić za to co powiedział. W końcu mnie nie znał, o niczym nie wiedział.

- Co robiłaś kiedy mnie nie było? - zapytała brunetka, wlepiając wzrok w telewizję.
- Nic ciekawego – zaczęłam. Zastanawiałam się czy powiedzieć jej o blondynie. W końcu może go znać i powie mi kim jest. Z drugiej strony na co mi to wiedzieć?! - Rozmawiałam z... takim jednym.

- Oh! - ożywiła się. - Jak wyglądał, przystojny? O czym gadaliście?

- Wysoki, blondyn, niebieskie oczy. Rozmawialiśmy o szpitalach i o tym jak je postrzegamy, z czym nam się kojarzą.

- Interesujące, nie powiem – zaśmiała się. - A dlaczego się popłakałaś? - zboczyła z tematu.

- Przypomniałam sobie coś... - zawahałam się. - Coś niefajnego.

- Mam nie pytać – stwierdziła.

- To dosyć prywatne – w pokoju zrobiło się chłodniej więc okryłam się kocem. - Powiem ci jak będę gotowa.

- Oczywiście – uśmiechnęła się. 

Oj, tak wiem, że nie jest jakiś najdłuższy (przynajmniej mi się tak wydaję) ten rozdział, ale dopiero się rozkręcam. A teraz nudna część tej jakże "ciekawej" notki - moja przemowa. Chciałabym podziękować tym wszystkim, którzy zostali ze mną i nie przeszkadza im, że piszę o tym co kocham. Naprawdę dziękuję, bo to dzięki tym paru komentarzom, które tak cholernie motywują do dalszej pracy cały czas tu jestem<3 I to właśnie wam, moim wiernym czytelnikom chcę zadedykować ten rozdział ^-^ A teraz z innej beczki Lucy, tak samo jak Charlotte (ciotka Kylie)  są postaciami, których nie ma w zakładce bohaterowie, ponieważ nie są jakoś bardzo ważna w tym opowiadaniu, znaczy jak na razie. Kto wie może w przyszłości dowiecie się jak wyglądają te postacie, lecz na razie tylko ja o tym wiem. A co do gifa, to ja wiem, że rozdział i tytuł jest bardziej przytłaczający niż to co widzicie na początku, ale ja po prostu musiałam 😂